Op reis met Vincent van Gogh
Gordina, de vriendin van Vincent ??
Het Noordbrabants Museum exposeert vanaf 15 januari 2024 zes maanden lang het werk Kop van een vrouw (1885) van Vincent van Gogh. Het schilderij geldt als topstuk in de Brabantse periode van Van Gogh en is in 2023 voor 5,5 miljoen pond in het bezit gekomen van een Engelse verzamelaar.
Model Gordina de Groot, is een van de personen die staat afgebeeld op De aardappeleters (1885). Ze was een boerendochter uit Nuenen en stond vaak model voor Van Gogh, oa in het hierboven afgebeelde schilderij in het Van Gogh Museum. Wie eenmaal in haar ogen heeft gekeken vergeet haar blik nooit meer.
De top 10 CD ’s van 2023!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Uit de oneindige hoeveelheid nieuwe muziek die er in 2023 uitkwam heeft Ronald van Hest weer een aantal opvallende artiesten weten te vinden! Van de italo-japanse shoegaze van Blonde Redhead naar de elektronische minimal van Catarina Barbieri en naar veel andere soms donkere pareltjes. Enjoy!!!!!!!!!!!
- Blonde Redhead / Sit Down for Dinner
Blonde Redhead is een Amerikaanse alternatieve rockband die bestaat uit Kazu Makino (zang, keyboards en gitaar) en de Italiaanse tweelingbroers Amedeo (zang, gitaar, bas en keyboards) en Simone Pace (keyboards en drums). In de jaren negentig kent de muziek nog veel noiserockinvloeden, waarbij een vergelijking met Sonic Youth niet uit de lucht gegrepen is. Later worden die ingeruild voor shoegaze en dreampop. Sit Down for Dinner is een fraai ingetogen melancholiek album over de worstelingen van het volwassen zijn. Het is het beste Blonde Redhead- album sinds 23 uit 2007.
- Caterina Barbieri / Myuthafoo
Caterina Barbieri is een in Berlijn gevestigde Italiaanse componiste die minimalistische elektronische muziek op analoge synthesizers maakt, waarbij hectische nummers worden afgewisseld met slepende tracks. Ze is tevens eigenaar van het light-years label. Myuthafoo is het zusteralbum van Ecstatic Computation uit 2019. Met dat album maakte Barbieri veel indruk. De daarop voorkomende track Fantas groeide zelfs uit tot een moderne elektronische klassieker. Niet voor niets heeft Barbieri in 2021 het album Fantas Variations uitgebracht, waarop ze samen met onder meer artiesten als Kali Malone, Bendik Giske, Lyra Pramuk en Kara -Lis Coverdale allerlei herbewerkingen van dat nummer uitvoert.
- Godflesh / PURGE
Godflesh is een industriële metalband uit het Engelse Birmingham. Zanger/ gitarist Justin Broadrick en bassist B. C. Green zijn al jarenlang de kernleden van de groep. PURGE is het eerste Godflesh-album sinds Post Self uit 2017. Het is een ijzersterk comebackalbum waarop de welbekende beuknoise a la Swans wordt afgewisseld met enkele slepende donkere tracks, die door hun meer melodieuze karakter vage herinneringen oproepen aan Jesu (het shoegazeproject van Broadrick).
- Colleen / Le jour et la nuit du réel
Colleen is de artiestennaam van Cécile Schott, een Franse experimentele elektronische muzikante. Ze brengt al sinds de jaren nul albums uit. Hoewel ze altijd een aversie tegen het gebruik van woorden in muziek had, is ze sinds The Weighing of the Heart uit 2014 ineens toch zingend op haar albums te horen. Le jour et la nuit du réel is echter weer geheel instrumentaal. Het album bevat songs die uit meerdere delen bestaan. Doordat de composities compacter zijn dan in het verleden, hebben ze aan zeggingskracht gewonnen.
- Slowdive / everything is alive
Begin jaren negentig, tijdens de artistieke hoogtijdagen van de shoegaze, werd het Engelse Slowdive net als de meeste andere vertegenwoordigers van dat genre door het overgrote deel van de muziekpers de grond in gestampt. De romantische feminine muziek stond haaks op de macho grungerock en de niet minder masculine britpop die dat decennium domineerden. Gelukkig bestaat er nog gerechtigheid: anno nu is de band zowel bij de pers als het publiek populairder dan ooit tevoren en geldt het uit 1993 daterende Slowdive-album Souvlaki als een van de beste shoegazeplaten ooit. Everything is alive is niet zo goed als het fabuleuze comebackalbum Slowdive uit 2017 maar wel van het gebruikelijke hoge niveau. Bovendien is er met het voorzichtige gebruik van synthesizers ook sprake van de nodige vernieuwing.
- Swans / The Beggar
Deze New Yorkse Band, die al meer dan veertig jaar onder leiding van zanger/gitarist Michael Gira staat, heeft een even imposant als gevarieerd oeuvre. In het begin van de jaren tachtig maakte Swans een logge monotone vorm van noise. De optredens van de groep waren berucht om het hoge volume. Vanaf het album Children of God uit 1987 sloeg de groep echter een duidelijk andere richting in. De muziek werd melodieuzer en er waren ook invloeden uit de gothic, folk en blues te horen. In 1997 hield de band er ineens mee op, maar sinds de comeback in 2010 pakt de groep het weer een stuk steviger aan (zij het wel aanzienlijk melodieuzer dan in de beginfase). Onder de meest recente albums bevinden zich de nodige dubbelaars en ook The Beggar is er een. Het album neemt meer dan twee uur in beslag. De grootste “boosdoener” is The Beggar Lover (Three) dat bijna 44 minuten duurt. Hardnekkige geruchten willen dat dit het laatste Swans- album is en songtitels als Michael is Done en No More of This lijken inderdaad in die richting te wijzen. Indien die verhalen onverhoopt kloppen, is dit een waardige zwanenzang.
- The Declining Winter / Really Early, Really Late
De uit het Engelse Yorkshire afkomstige The Declining Winter startte ooit als band, maar is tegenwoordig het eenmansproject van Richard Adams. Die maakte voorheen een prachtige mix van folk en elektronica met Hood, de band die hij met zijn broer Christopher oprichtte. De muziek van The Declining Winter ligt in het verlengde van Hood, alleen zijn er meer postrockinvloeden. Dat uit zich onder meer in de nodige instrumentale stukken. Really Early, Really Late is samen met Belmont Slope (2018) het beste album dat The Declining Winter heeft afgeleverd.
- FACS / Still Life In Decay
Het uit Chicago afkomstige trio FACS komt voort uit Disappears en maakt net als als die band artrock. De klankkleur is echter donkerder en daarom zijn ook postpunkreferenties zeker op hun plaats. Still Life In Decay handelt over vervreemding en de groeiende klassenongelijkheid in de Verenigde Staten. Het vormt zo een even grimmige als pakkende opmaat naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen in november.
- De Ambassade / The Fool
De Ambassade is het project rond Pascal Pinkert die ook actief is als Dollkraut. Met de voorganger Duistre Kamers uit 2019 leverde de groep een van de beste en leukste Nederlandse debuten van de laatste tien jaar af. Het staat vol met pakkende Nederlandstalige darkwavesongs. Op The Fool gooit De Ambassade het echter over een andere boeg. Er valt nog amper een popsong op te ontdekken. In plaats daarvan zijn er oosterse invloeden en elektronische geluidsexperimenten die herinneringen oproepen aan datgene wat de Engelse industriële waveband Cabaret Voltaire ons aan het begin van de jaren tachtig voorschotelde. Verder valt op dat het Nederlands in een aantal nummers voor het Engels is ingeruild. Een even gedurfde als fascinerende luistertrip
10.Craven Faults / Standers
Er is maar weinig bekend over deze Engelse elektronische artiest die oude analoge synthesizers combineert met moderne elektronica en veldopnamen. Craven Faults maakt een mix van ambient, krautrock en elektronische muziek. Standers is een verdere perfectionering van datgene wat hij ons op het debuut Erratics & Unconformities uit 2020 voorschotelde en biedt weer de nodige langgerekte elektronische stukken.