home

Op reis met Vincent van Gogh

Het Drents Museum in Assen pakte vorig jaar groot uit met een tentoonstelling over de Drentse
periode van de wereldberoemde schilder Vincent van Gogh, die tot en met 7 januari van dit jaar te
zien was. Ter gelegenheid daarvan heeft uitgeverij Waanders een boek uitgebracht dat dezelfde
naam draagt als de expositie: Op Reis Met Vincent.
In het boek beschrijft Annemiek Rens, kunsthistorica en hoofdconservator van het Drents
Museum, de tijd die Van Gogh in Drenthe doorbracht. Daarnaast schetsen Mark Goslinga
(historicus en conservator van de foto- en filmcollectie van het Drents Archief) en Jan van
Zijverden (historicus en conservator geschiedenis van het Drents Museum) een beeld van Drenthe
in 1883, het jaar dat de vermaarde kunstenaar er actief was.
De Drentse periode van Van Gogh is de meest onbekende in zijn loopbaan. Toch is de tijd
dat hij er aanwezig was om meerdere redenen belangrijk. Allereerst was het in deze periode dat hij
er definitief voor koos om schilder te worden. Daarnaast experimenteerde hij er met thema’s en
technieken die hij ook later in zijn carrière zou gebruiken.
Toen Van Gogh naar Drenthe trok, was Nederland hard aan aan het industrialiseren. Er
ontstond zodoende een nostalgie naar het platteland. Veel schilders haakten daarop in door het
platteland te romantiseren.
Van Gogh deed daar echter niet aan mee. In sombere kleuren, die heftig contrasteren met
zijn beroemde latere Franse werk, toont hij de armoedige leefomstandigheden van de Drentse
veenarbeiders en de zware arbeid die ze moesten verrichten.
Van Gogh in Drenthe schetst een goed tijdsbeeld van Drenthe aan het einde van de
negentiende eeuw. Daarnaast is het zeker een aanrader voor eenieder die geïnteresseerd is in deze
tamelijk obscure periode van de vermaarde schilder.                                                  Door Ronald van Hest.

Gordina, de vriendin van Vincent ??

Het Noordbrabants Museum exposeert vanaf 15 januari 2024 zes maanden lang het werk Kop van een vrouw (1885) van Vincent van Gogh. Het schilderij geldt als topstuk in de Brabantse periode van Van Gogh en is in 2023 voor 5,5 miljoen pond in het bezit gekomen van een Engelse verzamelaar.

Model Gordina de Groot, is een van de personen die staat afgebeeld op De aardappeleters (1885). Ze was een boerendochter uit Nuenen en stond vaak model voor Van Gogh, oa in het hierboven afgebeelde schilderij in het Van Gogh Museum. Wie eenmaal in haar ogen heeft gekeken vergeet haar blik nooit meer.

De top 10 CD ’s van 2023!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Uit de oneindige hoeveelheid nieuwe muziek die er in 2023 uitkwam heeft Ronald van Hest weer een aantal opvallende artiesten weten te vinden!  Van de italo-japanse shoegaze van Blonde Redhead naar de elektronische minimal van Catarina Barbieri en naar veel andere soms donkere pareltjes. Enjoy!!!!!!!!!!!

 

  1. Blonde Redhead / Sit Down for Dinner

Blonde Redhead is een Amerikaanse alternatieve rockband die bestaat uit Kazu Makino (zang, keyboards en gitaar) en de Italiaanse tweelingbroers Amedeo (zang, gitaar, bas en keyboards) en Simone Pace (keyboards en drums). In de jaren negentig kent  de muziek nog veel noiserockinvloeden, waarbij een vergelijking met Sonic Youth niet uit de lucht gegrepen is. Later worden die ingeruild voor shoegaze en dreampop. Sit Down for Dinner is een fraai ingetogen melancholiek album over de worstelingen van het volwassen zijn. Het is het beste Blonde Redhead- album sinds 23 uit 2007.

  1. Caterina Barbieri / Myuthafoo

Caterina Barbieri is een in Berlijn gevestigde Italiaanse componiste die minimalistische elektronische muziek op analoge synthesizers maakt, waarbij hectische nummers worden afgewisseld met slepende tracks. Ze is tevens eigenaar van het light-years label. Myuthafoo is het zusteralbum van Ecstatic Computation uit 2019. Met dat album maakte Barbieri veel indruk. De daarop voorkomende track Fantas groeide zelfs uit tot een moderne elektronische klassieker. Niet voor niets heeft Barbieri in 2021 het album Fantas Variations uitgebracht, waarop ze samen met onder meer artiesten als Kali Malone, Bendik Giske, Lyra Pramuk en Kara -Lis Coverdale allerlei herbewerkingen van dat nummer uitvoert.

  1. Godflesh / PURGE

Godflesh is een industriële metalband uit het Engelse Birmingham. Zanger/ gitarist Justin Broadrick en bassist B. C. Green zijn al jarenlang de kernleden van de groep. PURGE is het eerste Godflesh-album sinds Post Self uit 2017. Het is een ijzersterk comebackalbum waarop de welbekende beuknoise a la Swans wordt afgewisseld met enkele slepende donkere tracks, die door hun meer melodieuze karakter vage herinneringen oproepen aan Jesu (het shoegazeproject van Broadrick).

  1. Colleen / Le jour et la nuit du réel

Colleen is de artiestennaam van Cécile Schott, een Franse experimentele elektronische muzikante. Ze brengt al sinds de jaren nul albums uit. Hoewel ze altijd een aversie tegen  het gebruik van woorden in muziek had, is ze sinds The Weighing of the Heart uit 2014 ineens toch zingend op haar albums te horen. Le jour et la nuit du réel is echter weer geheel instrumentaal. Het album bevat songs die uit meerdere delen bestaan. Doordat de composities compacter zijn dan in het verleden, hebben ze aan zeggingskracht gewonnen.

  1. Slowdive / everything is alive

Begin jaren negentig, tijdens de artistieke hoogtijdagen  van de shoegaze, werd het Engelse Slowdive net als de meeste andere vertegenwoordigers van dat genre door het overgrote deel van  de muziekpers de grond in gestampt. De romantische feminine muziek stond haaks op de macho grungerock en de niet minder masculine britpop die dat decennium domineerden. Gelukkig bestaat er nog gerechtigheid: anno nu is de band zowel bij de pers als het publiek populairder dan ooit tevoren en geldt het uit 1993 daterende Slowdive-album Souvlaki als een van de beste shoegazeplaten ooit. Everything is alive is niet zo goed als het fabuleuze comebackalbum Slowdive uit 2017 maar wel van het gebruikelijke hoge niveau. Bovendien is er met het voorzichtige gebruik van synthesizers ook sprake van de nodige vernieuwing.

  1. Swans / The Beggar

Deze New Yorkse Band, die al meer dan veertig jaar onder leiding van zanger/gitarist Michael Gira staat, heeft een even imposant als gevarieerd oeuvre. In het begin van de jaren tachtig maakte Swans een logge monotone vorm van noise. De optredens van de groep waren berucht om het hoge volume. Vanaf  het album Children of God uit 1987 sloeg de groep echter een duidelijk andere richting in. De muziek werd melodieuzer en er waren ook invloeden uit de gothic, folk en blues te horen. In 1997 hield de band er ineens mee op, maar sinds de comeback in 2010 pakt  de groep het weer een stuk steviger aan (zij  het wel aanzienlijk melodieuzer dan in de beginfase). Onder de meest recente albums bevinden zich de nodige dubbelaars en ook The Beggar is er een. Het album neemt meer dan twee uur in beslag. De grootste “boosdoener” is The Beggar Lover (Three) dat bijna 44 minuten duurt. Hardnekkige geruchten willen dat dit het laatste Swans- album is en songtitels als Michael is Done en No More of This lijken inderdaad in die richting te wijzen. Indien die verhalen onverhoopt kloppen, is dit een waardige zwanenzang.

  1. The Declining Winter / Really Early, Really Late

De uit het Engelse Yorkshire afkomstige The Declining Winter startte ooit als band, maar is tegenwoordig het eenmansproject van  Richard Adams. Die maakte voorheen een prachtige mix van folk en elektronica met Hood, de band die hij met zijn broer Christopher oprichtte. De muziek van The Declining Winter ligt in het verlengde van Hood, alleen zijn er meer postrockinvloeden. Dat uit zich onder meer in de nodige instrumentale stukken. Really Early, Really Late is samen met Belmont Slope  (2018) het beste album dat The Declining Winter heeft afgeleverd.

  1. FACS / Still Life In Decay

Het uit Chicago afkomstige trio FACS komt voort uit Disappears en maakt net als als die band artrock. De klankkleur is echter donkerder en daarom zijn ook postpunkreferenties zeker op hun plaats. Still Life In Decay handelt over vervreemding en de groeiende klassenongelijkheid in de Verenigde Staten. Het vormt zo een even grimmige als pakkende opmaat naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen in november.

  1. De Ambassade / The Fool

De Ambassade is het project rond Pascal Pinkert die ook actief is als Dollkraut. Met de voorganger Duistre Kamers uit 2019 leverde de groep een van de beste en leukste Nederlandse debuten van de laatste tien jaar af. Het staat vol met pakkende Nederlandstalige darkwavesongs. Op The Fool gooit De Ambassade het echter over een andere boeg. Er valt nog amper een popsong op te ontdekken. In plaats daarvan zijn er oosterse invloeden en elektronische geluidsexperimenten die herinneringen   oproepen aan datgene wat de Engelse industriële waveband  Cabaret Voltaire ons aan het begin van de jaren tachtig voorschotelde. Verder valt op dat het Nederlands in een aantal nummers voor het Engels is ingeruild. Een even gedurfde als fascinerende luistertrip

10.Craven Faults / Standers

Er is maar weinig bekend over deze Engelse elektronische artiest die oude analoge synthesizers combineert met moderne elektronica en veldopnamen.  Craven Faults maakt een mix van ambient, krautrock en elektronische muziek. Standers is een verdere perfectionering van datgene wat hij ons op het debuut Erratics & Unconformities uit 2020 voorschotelde en biedt weer de nodige langgerekte elektronische stukken.